در دو دهه اخیر در بسیاری از کشورها تامین مالی خرد راهکاری مناسب جهت مقابله با فقر روستاییان مطرح شده است و برخی از کشورها در این زمینه به موفقیت های چشم گیری نیز دست یافته اند.اهمیت این دستاورد به گونه ای بوده که بانک جهانی سال ۲۰۰۵ را سال “اعتبارات خرد” نامگذاری و کشورهای در حال توسعه را در بکارگیری این شیوه اعتباری تشویق کرده است.
در ایران ، با توجه به درآمد کم کشاورزان بویژه کشاورزان کوچک که بخش اصلی کشاورزان ایران را تشکیل می دهند ، نمی توان انتظار داشت که نیازهای مالی و کمبود سرمایه را خود آنان برطرف کنند.توان مالی اندک سبب شده است که نیاز کشاورزان به سرمایه یا اعتبارات به منظور دسترسی به خدمات و نهاده های جدید برای گذار از کشاورزی سنتی و همچنین رفع نیازهای مصرفی و هزینه های جاری تولید ، بیشتر گردد.بنابراین اعطای تسهیلات و اعتبارات به کشاورزان راهگشای بسیاری از مشکلات آنهاست.در صورت رفع نیاز سرمایه ای کشاورزان می توان انتظار بکارگیری توان واقعی بخش کشاورزی را در اقتصاد کشور داشت.
اما اگر سرمایه های سرگردان و بلاتکلیف خرد شهری را بتوان به سمت روستاها و سرمایه گذاری در پروژه های زیرساختی مانند کشاورزی، باغداری و گلخانه ، دامپروری و تولیدات و فرآوری روستایی حرکت داد یک سود سه جانبه ایجاد می گردد، از جنبه اول هزینه مدرن سازی و رشد روستاها فراهم می گردد و به همین دلیل تراکم شهری کاهش می یابد و امکان سرویس دهی راحت تر می گردد و علاوه بر آن محصول گسترده تر و زیادتری با قیمت مناسب به شهر می رسد و درآمد بیشتری هم برای روستا آغاز می گردد، در جنبه دوم سرمایه های خرد در یک سرمایه گذاری مطمئن و امن به سر و سامان می رسد و سود تضمین شده ای را دریافت میدارد و باعث استفاده بهینه و بدون آسیب به بازار و تورم توسط سرمایه گذار می گردد، در نهایت در جنبه سوم باعث خروج کشاورز از رکود و فقر بدون قرارگیری تحت سیستم ارباب رعیتی و بهره وری و توسعه معاش او می گردد و باعث می شود که خود سرمایه های خرد روستایی هم با این مدل بهینه شده و رشد بهتری را پیدا نماید.
در نهایت با هدایت هدفمند این سرمایه های خرد به جای حرکت به بازارهای کاذب و ایجاد مشکلات و آسیب های آن با روش تامین سرمایه های جمعی حرکتی خوبی برای رشد بیشتری به سمت اقتصاد شکوفا و توسعه پایدار صورت می پذیرد.
