تحول هوش مصنوعی چه آینده ای را متبادر می کند؟

با ورود هرچه بیشتر هوش مصنوعی به صنایع مختلف، این سوال پیش می‌آید که آیا نفوذ هوش مصنوعی و روند نمایی در پیشرفت آن تهدیدی برای قدرت کنترل انسان بر فرایندهای مختلف نیست؟ آیا انسان با خودکارسازی حداکثری، کنترل امور را به دست هوش مصنوعی نمی‌دهد و خود به یک عامل ثانویه تبدیل نمی‌شود؟ جواب‌های کوتاه و دقیقی به این سوالات و انواع مشابه آنها وجود ندارند. نکته مهم این است که هوش مصنوعی در مفهوم و عملکرد کنونی آن نوین است و انسان به زمان بیشتری برای آزمایش و خطا قابلیت‌ها، دسترسی‌ها و پتانسیل‌های آن نیاز دارد. با این حال، به نظر نمی‌رسد که انسان کنونی بتواند از آن بهره‌وری که هوش مصنوعی پیشنهاد می‌کند دست بشوید و تنها به صرف تهدیدات ممکن آن به فکر توقف بهره‌برداری و توسعه آن باشد.
از طرفی، با استفاده از هوش مصنوعی در عملیات مختلف، به نظر می‌رسد که اوقات فراغتی برای جوامع انسانی ایجاد می‌شود که می‌تواند نقطه عطفی در تعریف روزمرگی انسان و شیوه‌های استاندارد زندگی کنونی او باشد. به عبارتی، اگر قرار باشد هوش مصنوعی بر بهره‌وری بی‌افزاید و انسان‌ها وضعیت بهتری از اکنون خود داشته باشند، آنها زمان و انرژی بیشتری برای خلق شیوه‌های جدید، پروتکل‌های ماورایی و نوآوری‌های دور از ذهن خواهند داشت. شاید مهمترین مسئله و تهدید کنونی، امکان تسلط هوش مصنوعی بر تمام فرآیندها و تأثیر گرفتن حداکثر انسان از مخلوق خود باشد. با این حال، آنچه تاریخ به ما آموخته، نه تسلط ماشین بر انسان یا از دست رفتن شغلش با ماشینی شدن، بلکه برداشت بیشتر گروهی از انسان‌ها از ماشینی شدن و بهره‌وری بیشتر صنایع و توزیع ناعادلانه سودآوری فزاینده بوده است.