گروه دوم از صنایع کلیدی اقتصاد بشر صنایع کشاورزی ، باغداری و دامپروری یعنی صنایعی که پایه خوراک بشر و بقای روزانه انسان را فراهم می آورند ، این صنایع را شاید مهمترین و کلیدی ترین پیش بشر دانست چون بدون آن غذایی برای خوردن به راحتی پیدا نمیشود و بقای انسان نیازمند همین تغذییه است ، صنایع کشاورزی ، باغداری و دامپروری کهن ترین پیشه های بشر هستند ، این موضوع در گذشته دور به صورت کاملا شخصی صورت میپذیرفت یعنی هر کسی برای نیاز خود اینکار را انجام میداد و نیاز خود را پرورش میداد ، با شکل گیری اجتماعی بیشتر شهرها و بزرگ شدن جامعه بشری و ایجاد شغلهای دیگر این موضوع به یک شغل بدل گردید تا فردی برای دیگران نیز فرآورده های کشاورزی ، دامپروری و باغی به وجودبیاورد تا آنها با کارهای دیگر این چرخه را کامل نمایند ، گسترش این تمرکز در تاریخ به علت کلیدی و استراتژیک بودن آن ابعاد سیاسی وقدرتی به خود گرفت و موضوع ارباب و رعیتی را به وجود آورد این بدان معنی است که عده مالک زمینهای زیاد کشاورزی و باغی و یا گله های بزرگ دامپروری شدند و بعد افرادی را به کارگری و یا رعیتی برای کاشت ، داشت ، برداشت و نگهداشت این چرخه استخدام نمودند و سودهای اصلی آن و قدرتی ناشی از این دارایی به حکومت ها و اربابان رسید، البته کنار این ساختار هنوز افراد زیادی این پروزش را برای خودشان یا به صورت کوچکتر در مزرعه خودشان با تولید محدود انجام میداند.
چرخه تولید کشاورزی ، باغداری و دامپروری در دنیا فراز و نشیب های زیادی را طی نموده است و در هرکشوری مدلهای متفاوتی را تجریه نموده است، امروزه این چرخه به چهار صورت هرکدام با رویکرد متفاوتی در حال تولید این محصولات هستند.
گروه اول تولید کنندگان بزرگ صنایع کشاورزی ، دامپروری و باغداری هستند ، شرکت های بزرگی که دارای زمین های بزرگ کشاورزی ، باغهای بزرگ میوه و یا گله های بزرگ دام ها و مخزن های بزرگ پرورش آبزیان هستند ، معمولا مقدار بسیار زیادی از غذای جهان توسط این شرکتها تامین میشود و نفرات زیادی برای این شرکتها که در بعضی از کشورها دولتی ، در بعضی بورسی و در بعضی کاملا شخصی هستند فعالیت میکنند، این مجموعه ها معمولا همان روشهای تولید سنتی را با بررسی های مدرن و دانش روز در حجم بالا صورت میدهند. راه اندازی و مدیریت این شرکتها نیازمند سرمایه کلان و ساختارهای بزرگ و صنعتی منظم میباشد که مانند گروه اول ذکر شده در بخش اول مقاله متعلق به ثروتمندان و بزرگان جوامع میباشد.تجربه تولید کیفیت در این گروه یکسان سازی میشود و در بسیاری از موارد محصولات با کیفیت مناسب و قابل قبولی هستند ولی نمیتوان گفت دارای طعم های ویژه و خیلی خاصی میباشند که آنها را متمایز نماید.
گروه دوم مجموعه هایی هستند که به سمت تولید محصولات کشاورزی ، باغی و دامپروری با ابزارهای نوین و روشهای صنعتی حرکت نموده اند، تولیدات محصولات انبوه ، گلخانه ها ، پرورش های دامی دستگاهی مانند مرغداری های صنعتی ، حوضچه های پرورش آبزیان در تیراژ بالا و در قدمهای جلوتر تولید محصولات تراریخته و کاملا مهندسی شده در اینگروه تقسیم بندی میشوند ، تولید محصولات در گروه ها مانند کارخنجات صنعتی قابل محاسبه و با آسیب کمتر از لحاظ آفات و سختی های کار میباشد، محصولات تولیدی این گروه به صورت عمومی محصولات متوسط با طعم ساده تری نسبت به محصولات سنتی هستند ، مانند محصولات گلخانه ای یا انواع محصولات پرورشی که ارزش بالای آنها در حجم و سرعت تولید میباشد. این گروه محصولات در دو مدل متفاوت به صورت صنعتی پرتعداد یا با صورت واحد با ابعاد متوسط تولید میشود ، معمولا به صورت ساختار یافته هستند و متعلق به واحدهای شرکتی هستند بیشتر تا اشخاص و به همین دلیل به صورت پایدار و منظم مدیریت میشوند.این گروه نقش زیادی در تولید خوراک های بشری دارند ولی در خود محصول شاید مزیت خاصی در طعم و مزه را دارا نباشند.
گروه سوم که شاید مهمترین گروه از لحاظ توسعه پایدار باشد به کشت و صنعت ، دامداری است گروه پرورش خانگی یا روستای محصولات کشاورزی ، باغی و دامپروری است به صورتی که افراد ساکن روستا در خانه های محل زندگی خود به صورت سنتی و ارگانیک کنار زندگی نرمال خود اقدام به پرورش گونه های مختلف دامی یا کشت محصولات کشاورزی و باغی به صورت محدود نمایند. این موضوع بدین معنی است که افراد به صورت سمنتی گذشته فارغ از شغل و پیشه رسمی که دارند به کشت محصولات یا پرورش دام به صورت ارگانیک و طبیعی میکنند به حالتی که فرد به صورت محدود تولید با کیفیت با رسیدگی مناسب را مانند دوران قدیم صورت میدهد ، مزیتهای زیادی برای این روش میتوان تعریف نمود که به دو گروه تقسیم میشود:
۱-مزیتهای کیفی محصول شامل ارگانیک بودن ، عدم استفاده از داروهای شیمیایی و سموم و مکمل های صنعتی ، رشد طبیعی با ایجاد طعم متفاوت ، رسیدگی بیشتر ، قابلیت تغذیه بهتر دام یا غنی سازی گیاهان و سایر مزایا رشد دهی اختصاصی محصول
۲-مزیتهای تولید کننده اضافه نمودن منبع درآمدی در کنار سایر کارهای خود و توسعه معاش ، ایجاد استقلال و رشد مالی بیشتر، تولید محصول دسته اول با امکان عرضه دسته اول یا کم واسطه با سود مالی بیشتر، امکان استفاده از مازاد محصول برای تولید کنند و سایر مزایی اشتغالی پایدار و کم آسیب نمودن شغل برای تولید کننده آن
در نهایت این گروه به صورت جدی میتواند وقتی با اصول علمی خود را در تیراژ در جوامع روستایی توزیع نماید موجب درامدسازی و رشدکیفیت زندگی آن روستایی ، غنی تر شدن سبد در آمدی و امکان افزایش توسعه آن منطقه از یک سو حاصل خواهد شد و از سمت دیگر سبد مصرف شهری با محصولات غنی تر پشتیبانی میگردد، مواد سالم تر و کمتر شیمیایی را دریافت مینماید و در صورت زنجیره بندی درست تولید کننده راحت تر به مصرف کننده متصل میشود و هزینه محصول کاهش میبابد و در جمع بندی کلان آن برای جامعه بدون سرمایه گذاری زیاد توسعه اقتصادی پایداری میدهد که هم موجب رشد اقتصاد ، هم ثبات بیشتر و رونق جامعه روستایی و هم تغذیه بهتر مردم میگردد و همچنین در رشد آینده آن میتواند سکوی خوبی برای صادرات و توسعه درامدهای ارزی کشور گردد.
گروه چهارم استفاده از محصولات کشاورزی ، باغی و دامپروری با رشد طبیعی بدون رسیدگی و نگهداشت بشر است که مانند یک شمشیر دولبه عمل میکند ، بسیاری از محصولات وقتی به صورت وحشی تولید میشوند طعم و تفاوت زیادی دارند مانند گیاهان کوهی خاص ، میوه های جنگلی ، آبزیان دریایی که صید میشوند و حیوانات مختلفی که به صورت طبیعی و وحشی زندگی میکنند، استفاده از این حیوانات و یا گیاهان مزایایی زیادی میتواند بنا به اقلیم هر کشور برای اقتصاد آن داشته باشد اما مثل مهم در این رابطه حفظ تعادل اکوسیستم طبیعی و میزان رشد آنهاست که اگر بدون برنامه ریزی، به صورت منظم نشده یا بدون پشتوانه بازگشتی صورت بپذیرد میتواند موجب تخریب آن یا حذف کامل آن گردد که در بعضی موارد میتواند جبران ناپذیر باشد ، امروزه بسیاری از کشورها برای منابع طبیعی خود برنامه ریزی درستی را در پیش گرفته اند و با مطالعه و مدیریت اکوسیستم و جلوگیری از بهم خوردن تعادل آن به صورت پایدار از آن تغذیه برای مدیریت نیاز جامعه خود و یا درآمدزایی برای رشد اقتصادی کشور خود میکنند. در صورت مدیریت صحیح و برنامه ریزی شده این روش نیز علاوه بر رشد اقتصادی میتواند به توسعه پایدار کشور مخصوصا با رویکرد حفظ منابع طبیعی و میراث زمین به صورت غنی سازی آن با ایجاد منافع و مشارکت با جامعه بومی نگهبان آن نماید.
ادامه دارد…